تمام راه ها را به سوی جاده ی تنهایی می پویم و در اضطراب گلبوته های جدایی،چشمانم را به سوی صداقت پروانه های شهر عشق،آذین میبندم.به تو فکر میکنم که چگونه در گلزار وجودم،آشیان کردی و بر تار و پود تنم حروف عشق را ترنم نمودی.

پس باورم کن به وسعت دریا و به اندازه ی زیبایی چشمانت هنوز در من شمعی روشن است،ومن.......

در انتهای غروب،نگاهم را به سوی شرق چشمانت دوخته ام تا مگر بازتاب صداقتمان در دستان تو تجلی کند....!!!!!!

نوشته شده در دو شنبه 23 مرداد 1391برچسب:,ساعت 2:45 توسط mahdieh | |